اختلال دوقطبی

معمولا برخورد با یکی از عزیزانتان که مبتلا به اختلال دوقطبی است، آسان نیست. این راهنما به شما کمک می کند تا از چالش ها عبور کرده و از دوست یا اعضای خانواده خود پشتیبانی کنید. برای کسب اطلاعات در مورد اختلال دوقطبی تا انتهای این مطلب همراه ما باشید.

چگونه می توان به شخص مبتلا به اختلال دوقطبی کمک کرد؟
مقابله با فراز و نشیب های اختلال دوقطبی گاهی می تواند دشوار باشد. البته این موضوع فقط برای فرد مبتلا صادق نیست. حالات و رفتارهای یک فرد مبتلا به اختلال دوقطبی بر همه افرادی که در اطراف وی هستند، به خصوص اعضای خانواده و دوستان نزدیک  تأثیر می گذارد. این امر می تواند رابطه شما را تحت فشار قرار دهد و همه جنبه های زندگی خانوادگی را مختل کند.

در طی یک دوره شیدایی (مانیا)، ممکن است مجبور باشید با کارهای مضحک و بی پروا، خواسته های بیش ازحد، عصبانیت های شدید و تصمیمات غیر مسئولانه وی کنار بیایید. هنگامی هم که گردباد شیدایی می گذرد، اغلب مسئولیت مقابله با عواقب آن بر عهده شما است. در طول دوره های افسردگی، ممکن است مجبور شوید وظایف عزیزی را که انرژی لازم برای انجام مسئولیت در خانه یا محل کار را ندارد، به انجام برسانید.

خبر خوب این است که اکثر افراد مبتلا به اختلال دو قطبی می توانند با درمان، دارو و حمایت های مناسب خلق و خوی خود را تثبیت کنند. صبر، عشق و درک شما می تواند در درمان و بهبودی عزیز شما نقش به سزایی داشته باشد.غالباً فقط داشتن شخصی برای صحبت کردن با او می تواند در دیدگاه و انگیزه وی تفاوت ایجاد کند. اما مراقبت از فرد مبتلا به اختلال دوقطبی در صورت غفلت از نیازهای خودتان، می تواند مضر نیز باشد. بنابراین مهم است که بین حمایت از عزیز خود و مراقبت از خودتان تعادل برقرار کنید.

راه هایی برای کمک به فرد مبتلا به اختلال دو قطبی
۱) یادگیری در مورد اختلال دوقطبی
برای حمایت از فرد مبتلا به اختلال دوقطبی هر آنچه می توانید در مورد علائم و گزینه های درمانی بیاموزید. هرچه اطلاعات بیشتری در مورد اختلال دو قطبی داشته باشید، برای کمک به عزیزانتان و بهبود اوضاع مجهزتر خواهید بود.

۲) تشویق شخص برای کمک گرفتن
هرچه بیماری اختلال دوقطبی زودتر درمان شود، پیش آگهی آن بهتر است. بنابراین عزیز خود را ترغیب کنید که بلافاصله از فرد متخصص کمک بگیرند. منتظر نمانید که ببینید آیا آنها بدون کمک گرفتن از روش های درمانی بهتر می شوند یا خیر.
۳) درک کردن
به فرد مبتلا به دوقطبی اطلاع دهید که در صورت نیاز به یک گوش شنوا، تشویق یا کمک به درمان، در کنارش خواهید بود. افراد مبتلا به اختلال دو قطبی اغلب تمایلی به کمک گرفتن ندارند زیرا نمی خواهند بار بر دوش دیگران بگذارند. بنابراین به او یادآوری کنید که برایتان مهم است و هر کاری از دستتان برمی آید انجام می دهید تا به وی کمک کنید.

۴) صبور بودن
حتی اگر فرد متعهد به درمان باشد، بهتر شدن او به زمان نیاز دارد. انتظار بهبودی سریع یا بهبودی دائمی را نداشته باشید. صبور باشید و خود را برای شرایط دشوار و چالش ها آماده کنید. مدیریت اختلال دوقطبی یک فرایند مادام العمر است.

اهمیت حمایت در بهبود اختلال دوقطبی
افراد مبتلا به اختلال دوقطبی وقتی حمایت اعضای خانواده و دوستانشان را داشته باشند بهتر عمل می کنند. به این ترتیب سریع‌تر بهبود می‌­یابند، دوره‌های جنون و افسردگی کمتری را تجربه می­‌کنند و علائم خفیف تری هم خواهند داشت.

اختلال دو قطبی و خانواده
زندگی با شخصی که دارای اختلال دوقطبی است می تواند استرس و تنش بسیاری را در خانه به همراه داشته باشد. علاوه بر چالش مقابله با علائم و پیامدهای بیماری، اعضای خانواده اغلب با احساس گناه، ترس، عصبانیت و درماندگی دست و پنجه نرم می کنند. در نهایت، این فشار می تواند مشکلات جدی در روابط ایجاد کند. اما روش های بهتری برای کنار آمدن با آن وجود دارد.

اولین قدم برای کنار آمدن با اختلال دو قطبی به شکل موفقیت آمیز، یادگیری خانواده ها برای پذیرش بیماری و دشواری های آن است. وقتی احساس ناامیدی یا گناه می کنید، به یاد داشته باشید که اختلال دو قطبی تقصیر کسی نیست.

پذیرش اختلال دوقطبی شامل پذیرفتن این واقعیت است که ممکن است اوضاع هرگز “عادی” نباشد.

درمان می تواند تفاوت زیادی در اوضاع ایجاد کند، اما ممکن است تمام علائم یا اختلالات را از بین نبرد. برای جلوگیری از ناامیدی و رنجش، داشتن انتظارات واقع بینانه بسیار مهم است. انتظار بیش از حد از اعضای خانواده، دستورالعمل شکست است. از سویی دیگر، انتظار کم نیز می تواند مانع بهبودی شود، بنابراین سعی کنید تعادل بین تشویق به استقلال و فراهم آوردن حمایت را پیدا کنید.

نکاتی برای کنار آمدن با اختلال دوقطبی اعضای خانواده
۱) محدودیت های عزیز خود را بپذیرید
فرد مبتلا به اختلال دوقطبی نمی تواند خلق و خوی خودش را کنترل کند. این افراد نمی توانند از افسردگی خارج شوند یا در طی دوره شیفتگی خود را کنترل کنند.

با کنترل خود، قدرت اراده یا استدلال منطقی نمی توان بر افسردگی و شیدایی غلبه کرد. بنابراین گفتن جملاتی مانند “مانند دیوانه ها  رفتار نکن” یا “به نیمه پر لیوان نگاه کن” به عزیزتان کمکی به او نخواهد کرد.

۲) محدودیت های خود را بپذیرید
شما نمی توانید فرد مبتلا به اختلال دو قطبی را نجات دهید. همچنین نمی توانید او را مجبور کنید مسئولیت بهبود خودش را بر عهده شما بگذارد. شما می توانید از او حمایت کنید، اما در نهایت بهبودی در اختیار شخص مبتلا است.
۳) استرس را کاهش دهید
استرس باعث تشدید بیماری دو قطبی می شود، بنابراین سعی کنید راهی برای کاهش استرس در زندگی عزیزتان پیدا کنید. از او بپرسید که چگونه می توانید در صورت لزوم برخی از مسئولیت های او را بر عهده بگیرید و برای این کار داوطلب شوید.

۴) ایجاد و اجرای یک برنامه روزمره
با مشخص کردن زمان منظم برای برخاستن، غذا خوردن و خوابیدن نیز می تواند استرس خانواده را کاهش دهد.

۵) ارتباط برقرار کردن به صورت آزادانه
برقراری ارتباط آزاد و صادقانه برای کنار آمدن با اختلال دوقطبی در خانواده ضروری است. نگرانی های خود را با روشی سرشار از محبت در میان بگذارید، از عزیز خود در مورد احساساتش بپرسید و سعی کنید حتی اگر با او مخالف هستید یا با گفته های او ارتباط برقرار نمی­‌کنید، عمیقا به او گوش فرا دهید.

چگونگی حمایت از فرد مبتلا به بیماری دو قطبی
در بسیاری از موارد استفاده از جملات زیر می‌تواند موثر باشد:

تو در این راه تنها نیستی. زیرا من کنار تو هستم.
من می فهمم که این بیماری توست که باعث این افکار و احساسات می شود.
ممکن است الان این را باور نکنی، اما احساس تو می تواند تغییر کند و تغییر خواهد کرد.
من ممکن است نتوانم احساس تو را دقیقاً بفهمم. اما به تو اهمیت می دهم و می خواهم به کمک کرده و از تو حمایت کنم.
تو برای من مهم هستی. زندگی تو برای من مهم است.
نحوه متقاعد کردن فرد مبتلا به اختلال دوقطبی برای مراجعه به پزشک
جدا از حمایت های عاطفی، بهترین راه برای کمک به افراد مبتلا به اختلال دو قطبی تشویق آنها نسبت به درمان است. اغلب اوقات، این کار می تواند بیش از آنچه به نظر می رسد چالش برانگیز باشد.

از آنجایی که افراد مبتلا به اختلال دوقطبی از بینش کمی در مورد شرایط خود برخوردار هستند، مراجعه به پزشک همیشه برایشان آسان نیست. وقتی عزیز شما در وضعیت شیدایی است، احساس خوبی دارد و متوجه نمی شود مشکلی وجود دارد. وقتی او افسرده است، ممکن است تشخیص دهد که مشکلی وجود دارد، اما غالباً انرژیِ لازم برای کمک گرفتن را ندارد.
اگر عزیز شما احتمال ابتلا به اختلال دو قطبی را قبول نمی کند، در مورد آن بحث نکنید. این موضوع ممکن است برای آنها ترسناک باشد، بنابراین، به جای آن یک مشاوره معمولی یا مراجعه به پزشک برای یک اختلال خاص مانند بی خوابی، تحریک پذیری، یا خستگی به او پیشنهاد کنید. البته می توانید از قبل به صورت خصوصی با پزشک تماس بگیرید تا نگرانی های خود را در مورد اختلال دو قطبی به پزشک اعلام کنید.
منبع : https://www.darmankade.com/